19.03.2020 காலை எமது வைத்தியசாலை Ambulance இல் பொலநறுவை வைத்தியசாலை நோக்கி புறப்பட்டேன். செல்லும்போது எனது மனதின் ஆழத்தில் இருந்த பயம்பற்றி எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன்… அப்பொழுது நாம் எமது பல்கலைக்கழக பட்டமளிப்பு விழாவில் எடுத்துக்கொண்ட சத்தியப் பிரமாணம் மனதில் தோன்றியது. (எல்லா மருத்துவர்களும் எடுக்கும் சத்திய பிரமாணமான Hippocratic Oath எனப்படும் சத்திய பிரமாணம் அது.) அத்துடன் நான் / நாம் வளர்ந்த சூழல்கள் என் மனதில் வந்து போயின… சாவினை எதிர்பார்த்து தினமும் வாழ்ந்து சாவையே வென்ற உத்தமர்கள் வாழ்ந்து மடிந்த மண்ணில் வளர்ந்த ஒருவன்…. இதற்காகவா பயப்படுகிறாய் என்று என்னையே நான் கேட்கும்பொழுது இருந்த சிறுபயமும் இருந்த இடம் தெரியாமல் ஓடிக்கொண்டது.
மிகவும் உற்சாகத்துடனும் எதிர்பார்ப்புடனும் பொலநறுவை வைத்தியசாலை வந்தடைந்தேன். பொலநறுவை வைத்தியசாலை இயக்குநரை சந்தித்து கடமையைப் பொறுப்பேற்றுக்கொண்டு Welikanda சென்றடைந்தேன்.
அங்கு வந்தடைந்தவுடன் அதற்கு பொறுப்பான மருத்துவரை சந்தித்தோம். அவர் சொன்னார் நாளையில் இருந்து வேலையை ஆரம்பிப்போம் என்று. பின்னர் எமக்கென்று ஒதுக்கப்பட்ட தங்குமிடம் சென்று ஓய்வு எடுத்துவிட்டு மறுநாள் கடமையை ஆரம்பித்தேன்.
வைத்தியசாலையில் Corona virus இனால் தொற்று உறுதிப்படுத்தப்பட்ட நோயாளர்களையும், Corona virus இனால் தொற்றுக்கு உள்ளாகியிருக்கும் என்று சந்தேகித்து பரிசோதனை முடிவுகளுக்காக காத்திருக்கும் நோயாளர்களையும் வெவ்வேறாக ஒதுக்கப்பட்ட இடங்களில் அனுமதித்தோம்.
நோயாளியின் உடற்பரிசோதனை செய்வதற்கும், தேவையான பரிசோதனை மாதிரிகளை பெறுவதற்கும், நோயாளர்களின் அருகில் செல்லவேண்டியது அவசியம். ஆகவே PPE( Personal Protective Equipment) எனப்படும் பாதுகாப்பு உடை அணிந்துதான் செல்லவேண்டும்.
இவ் உடை 100% தொற்றிலிருந்து பாதுகாப்பை தரக்கூடியது அல்ல என்பது கவனிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று. அந்த உடையை அணிந்து செல்வது என்பது நீங்கள் நினைத்துப்பார்க்க முடியாத அளவிற்கு கடினமான விடயமாகும். குறிப்பாக அதை அணிந்ததும் வியர்வை அதிகமாக இருக்கும், வெப்பம் அதிகமாக இருக்கும், உடல் irritation ஆகும். இவை அனைத்தையும் தாங்கி நோயாளியை உடற்பரிசோதனை செய்து, மாதிரிகள் எடுத்து , நோயாளியின் மனநிலையை திடப்படுத்தி என்று கடமை ஆற்றுகின்றேன்.
மருத்துவர்கள் நாங்கள் மட்டுமல்ல. தாதியர்களும் இதனை அணிந்து கடமை புரிகின்றனர். வெளியில் வந்து மயங்கி விழுந்த தாதிகளும் உள்ளனர்.
இவ்வாறு ஒரு நாளுக்கு 12 – 16 மணித்தியாலங்கள் தொடர்ச்சியாக தூக்கமின்றி கடமை புரிகின்றேன். சற்று நேரம் ஓய்வு எடுத்தபின் மறுநாள் மீண்டும் இதேவேலை என்று தொடர்கிறது எனது பணி.
வைரஸ் தொற்றுக்கான சாத்தியக்கூறுகள் எமக்கு மிகவும் அதிகம் என்று தெரிந்தும் நான் ஏற்றுக்கொண்ட பணியை ஒரு மருத்துவனாக மனதிற்குப் பிடித்து பணியாற்றிக்கொண்டிருக்கின்றேன் இன்றுவரை…..
நாம் ஆற்றும் பணிகளை சமூகவலைத்தளங்களில் பகிர்ந்துகொள்ள பிடிக்காத ஒருவன் நான். இந்த பாழாய்ப்போன சமூகவலைத்தளங்களில் (குறிப்பாக Facebook ) கடந்த காலங்களில் மருத்துவர்கள் பற்றி உண்மை தன்மை அறியாமல் மிகவும் கேவலமாக விமர்சித்து பதிவுகளை, செய்திகளை பார்த்தும், இதனால் மருத்துவர்கள் பற்றி ஏற்படுத்திய தவறான பாதிப்புகளை அறிந்தும், கோபப்பட்டவனாய் , அவ்வாறு விமர்சிக்கும் அடிமட்ட முட்டாள்களை ஒரு பொருட்டாகவே கருதாத ஒருவனாய் கடந்துசென்ற ஒருவன், ஏன் இன்று இதை உங்களிடம் பகிர வேண்டும் என்ற கேள்வி என் மனதில் ஆயிரம் தடவை எழுந்து. முடிவில் “ஆம்” பகிர வேண்டும் என்ற விடையே தோன்றியது. காரணம்….
எனது தமிழ் சமூகம் மட்டுமே.
அரசாங்கம், பல மருத்துவர்கள், மருத்துவ துறை சான்றோர், சமூகவலைத்தளங்கள், ஊடகங்கள், தொலைக்காட்சி ஊடாகவும், வானொலிகள் ஊடாகவும் விழிப்புணர்வுகளை ஏற்படுத்தியும்கூட அதனைப் பொருட்படுத்தாமல் ஊரடங்கு தளர்த்திய பின்பு வடபகுதியில் குறிப்பாக யாழ்ப்பாணம், வவுனியாவில் கூடிய கூட்டம், கூடியவர்களின் நடத்தையும்…… இதனால் ஏற்பட்ட கோபம், கவலை, இயலாமை போன்ற உணர்வுகள் ஒன்றுசேர உருவான ஓர் உணர்வே இப் பதிவை போட காரணமாகும்.
ஐயோ! என் தமிழ் சமூகமே, நீங்கள் இந்நோயின் விளைவுகளை இவ்வளவு தூரம் துறைசார்ந்தோர் தெளிவுபடுத்தியும் இன்னும் முழுமையாக அறியவில்லையா? அறிந்திருந்தால் குடும்பம், சமூக அக்கறை இருந்திருந்தால் உங்களால் உங்கள் வீட்டு கதவுகளை திறக்க கூட முடியாதல்லவா?
நேரடியாக இந்த நோயுடன் களத்தில் நிற்கும் ஒரு மருத்துவனாக உங்களை கெஞ்சிக் கேட்கின்றேன். தயவுசெய்து வீட்டை விட்டு வெளியே வராதீர்கள். அப்படி செய்து கொண்டாலே நீங்கள் உங்களுக்கும் உங்கள் குடும்பத்திற்கம் உங்கள் சமூகத்திற்கும் இதைவிட மேலான ஒன்று இப்பிறவியில் செய்துவிட முடியாது என்று ஆணித்தரமாக கூறுகின்றேன்.
Covid19 இனால் ஏற்படும் அறிகுறிகள், அதனை தடுப்பதற்கான வழிகள் என்பவை பற்றி நான் இங்கு பதிவிட விரும்பவில்லை. காரணம் இந் நாட்களில் எதனை பார்த்தாலும் கேட்டாலும் இந் நோய் பற்றியதாகவே உள்ளமையாலும் எனது நேரத்தை மிச்சப்படுத்தும் நோக்கிலும்.
ஒரு விடயம் இந் நோய் சார்ந்து கூறிக்கொள்ள விரும்புகின்றேன்
இலங்கையிலும் பாதித்திருக்கும் இந் நோயின் தாக்கத்தை எம்மால் குறிப்பிடும் அளவிற்கு கட்டுப்படுத்தி வைத்திருக்க முக்கிய காரணமாக நான் கருதுவது ஊரடங்கு சட்டமும், தனிமைப்படுத்தல் முகாம்களும் தான் (Quarantine Camp). காரணம் இலங்கையில் Corona virus தொற்றுக்கு உட்பட்ட நோயாளிகள் மிக அதிகமானோர் வெளிநாடுகளில் இருந்து வந்தவர்களே ஆவர். இவ்வாறு வெளிநாடுகளில் இருந்து வந்தோரை குறிப்பிடத்தக்க அளவிற்கு (கிட்டத்தட்ட முழுமையாக) பல்வேறு இடங்களில் அமைக்கப்பட்ட தனிமைப்படுத்தல் மையங்களில் தனிமைப்படுத்தி அவர்களை பரிசோதித்து சிகிச்சை அளிக்கப்படுகின்றது. இதனால் இந் நோய் வெளியில் பரவும் வீதத்திற்கான சாத்தியக்கூறுகள் மிகவும் குறைவாகவே உள்ளது.
ஆனால் சமீபத்தில் யாழ்ப்பாணத்தில் நடைபெற்ற ஒரு ஒன்றுகூடலால் அடையாளம் காணப்பட்ட ஒரு நோயாளி வெளிநாட்டிலிருந்து வந்தவர் அல்ல. அதோடு அந்த ஒன்றுகூடலை நடத்திய தொற்றுக்குள்ளான நபர் வெளியில் நடமாடி ஒன்றுகூடலை நடத்தியவர். இந்த ஒரு கவனயீன/ பொறுப்பற்ற செயற்பாட்டின் விளைவாக ஏற்பட்ட சமூக பரவல் (Community Spread) இன் வீதம் நீங்கள் நினைத்துப்பார்க்க முடியாத அளவிற்கு ஏற்கனவே நிகழ்ந்துவிட தொடங்கியிருக்கும். நிலமை இப்படியிருக்க இதனை இன்னும் அதிகரிக்கும் விதமாக ஊரடங்கு தளர்த்திய போது கூடிய கூட்டம்… மொத்தத்தில் இதற்கான (அதாவது துறைசார்ந்தோர் அறிவுறுத்தியும் நீங்கள் விட்ட தவறுக்கான ) விளைவுகளை எனதும், உங்களதுமான சமூகம்தான் எதிர்நோக்கும்.
தொற்று ஏற்பட்ட நோயாளரின் எண்ணிககை அதிகரித்தால் எமது பிரதேசத்திலேயேதான் இவர்களுக்கு சிகிச்சை அளிக்கவேண்டிவரும். அவ்வாறு சிகிச்சை அளிப்பதற்கு எம்மிடம் போதிய உபகரணங்களோ இதர வளங்களோ இல்லை. இதனால் நாம் பாரிய இடையூறுகளை நினைத்துப்பார்க்காத அளவிற்கு எதிர்நோக்கவேண்டி வரும். அதனை நாம் எப்படி சமாளிக்கப்போகிறோம் என்ற அச்சம் எம்மத்தியில்….
ஆதலால் தயவுசெய்து இனிவரும் காலங்களிலாவது ஊரடங்கு சட்டம் தளர்த்தினால் கூட வீட்டை விட்டு வெளியே வராதீர்கள்…
இரண்டு கிழமையோ, நான்கு கிழமையோ ஒரு வேளை மட்டும் சாப்பிட்டு கூட உயிர் வாழ முடியும். (எங்களில் பலர் இன்னும் சாதாரண நாட்களில் கூட இவ்வாறுதான் வாழ்கின்றார்கள் என்ற கசப்பான உண்மையை புரிந்து கொள்ளுங்கள்.)
பொருட்களை தேவைக்கு அதிகமாக வாங்கி குவித்தல், பதுக்கல் போன்ற கீழ்த்தரமான செயல்கள் பற்றியும் இப் பதிவில் கூற நான் விரும்பவில்லை.
தயவு செய்து அனைவரும் ஒத்துழைப்பு தந்து எமது சமூகத்தை பாதுகாக்க உதவுங்கள்.
இளைஞர்களே……
இது நம்முடைய நேரம். நாம் செயற்பட வேண்டிய நேரம். காலத்தின் கோர மாற்றத்தால் எமது இளைஞர்கள் சிலர்/பலர், குறிப்பாக வடக்கு மாகாணத்தில் குடி, போதைப்பொருள் பாவனை, பெண்துஷ்பிரயோகங்கள், வாழ்வெட்டு போன்றவற்றிற்கு அடிமையாகி வேண்டப்படாத / விரும்பத்தகாத அடையாளம் ஒன்றை எமக்கும் எமது சமூகத்திற்கும் பெற்றுக்கொடுத்து அதனை இன்னும் வளர்த்து கொண்டே இருக்கும் இக் காலத்தில்….சமூக அக்கறை உள்ள பல இளைஞர்கள் மௌனித்தும், செயற்பட இயலாதவர்களாகவும் ஆக்கப்பட்டிருக்கும் இக் காலத்தில்…
எமது சமூகத்தை தூக்கி நிமிர்த்த வந்த வாய்ப்பாக இதனை நாம் சேர்ந்து கையிலெடுப்போம்.
இரண்டு கிழமைக்கு முன் வரை தமிழர்களை முன்னிறுத்தி சுய விளம்பரத்திற்காக பேசியவர்கள் இவ் விடயத்தில் மௌனித்திருப்பதை நாம் காண்கின்றோம். இது நமது தலைவிதி.
ஆனால் இளைஞர்களாகிய நாம் ஒற்றுமையுடன் ஒன்றுசேர்ந்து எமது சமூகத்தை இப் பாரிய அனர்த்தத்தில் இருந்து காப்பாற்றி தூக்கி நிமிர்த்துவோம்.
அதை எவ்வாறு செயற்படுத்தலாம்? எனது ஆலோசனைகள் சில….
➢ உங்கள் ஊரைப்பற்றி உங்களைவிட அறிந்தவர்கள் எவருமில்லை.
➢ உங்கள் ஊரிலுள்ள ஏழைகள், நாளாந்த வேலை, சம்பளங்களில் வாழ்பவர்கள் பற்றி நீங்கள் நன்கு அறிவீர்கள்.
➢ உங்களிடம் உள்ள தொலைபேசியினூடாக தேவையான இளைஞர்களை (தயவு செய்து சமூக சீர்கேடுகளை உருவாக்ககூடியவர்களை தவிர்த்துவிடுங்கள்) ஒன்றுசேருங்கள்.
➢ ஊரினை பகுதி பகுதியாக பிரித்து பொறுப்பெடுங்கள்.
➢ அதன் பின் கிராமசேவகர், பிரதேச சபை உறுப்பினர், PHI, PHM போன்றோருடன் கலந்தாலோசித்து அவர்களுடாகவோ அல்லது முடியுமானால் நேரடியாகவோ பொலிசாருடன் ஆலோசித்து சட்டத்திற்கு உட்பட்டு உணவுகளை, உங்கள் ஊரிலேயே சேர்த்து / கிடைக்கக்கூடிய வழிகளை கண்டறிந்து திட்டமிட்டு கொடுத்து உதவுங்கள்.
➢ அடுத்ததாக இந் நோய் தொற்று ஏற்பட அதிக வாய்ப்புள்ளவர்களை இனம்கண்டு, உதாரணமாக
- வெளிநாட்டில் இருந்து வந்து தெரியப்படுத்தாமல் இருப்பவர்கள்
- யாழ்ப்பாணத்தில் சமீபத்தில் நடந்த ஒன்றுகூடலில் கலந்து கொண்டு தங்களை தெரியப்படுத்தாமல் இருப்பவர்கள்
- நோய் அறிகுறியுடன் இருப்பவர்கள்
போன்றவர்களை பொலிசுக்கோ / கிராம சேவகருக்கோ / சுகாதார துறையினருக்கோ தெரியப்படுத்தி அவர்களுக்கு தேவையான பரிசோதனைகளையும், சிகிச்சைகளையும் பெற்றுக்கொடுக்க உதவுங்கள்.
இறுதியாக எனது மரியாதைக்குரிய சமூகமே! புரிந்துகொள்!
➢ இது மறைக்கப்பட வேண்டிய நோயல்ல, மாறாக வெளிப்படுத்தப்பட வேண்டிய நோய்!
➢ தனிமைப்படுத்தல் முகாம் என்பது சிறைச்சாலை அல்ல நீ செய்த பிழைக்கு தண்டனை அனுபவிக்க… மாறாக நீ உன்னையும், உனது குடும்பத்தையும் உனது சமூகத்தையும் பாரிய அழிவிலிருந்து காப்பாற்றிக்கொள்ள உனக்கு கிடைக்கும் ஒரு வாய்ப்பு அது!
தயவு செய்து நோயின் விளைவுகளை கருத்தில் கொண்டு அனைவரும் ஒத்துழைத்து விரைவில் மீண்டெழுவோம் ஒன்றாக!