மரணசாலைகள் ஆகின்றனவா வைதியசாலைகள்

27.11.2023 திங்கட்கிழமை அலுலகத்திலிருந்து வீட்டுக்குப்போகின்றேன் . பேருந்திலிருந்து இறங்கும் போதே, அந்தத்துயரமான செய்தி என் காதை வந்தடைந்தது .

ஒற்றைப்பெண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்து வளர்த்து ஆளாக்கவே எத்தனை போராட்டம் செய்ய வேண்டிய இந்த மண் மீது இரட்டைப்பெண்குழந்தைகள் , பிறந்து , எட்டாவது நாளிலேயே அம்மாவைப் பிரிந்து எங்ஙனம் வளரப்போகின்றது என்ற ஏக்கம் , ஏனோ தூங்கப்போகவே முடியாமல் மனதைக்குடைந்தெடுத்தது.

நான் , நல்லூர் சுகாதார வைத்திய அதிகாரி பணிமனையில் கடமையாற்றிக்கொண்டிருந்த காலப்பகுதியில் , மாதாந்தம் நடைபெறும் , கலந்துரையாடல்களில் , பெற்றுக்கொண்ட அறிவு , அனுபவங்களின் படி, பிரசவத்தின் 42 நாட்களுக்கிடையில் தாயோ , சேயோ மரணம் என்றால் இலங்கையின் தாய்சேய் மரண வீதத்தில் அது எத்தகைய தாக்கத்தைச்செலுத்தும் அளவு பாரதூரமானது என்பதும் , பராமரிப்பு சேவைகள் குறித்தான பல கேள்விகளும் நினைவிற்கு வந்தது.

அநியாயமான கொலை என்றே மனம் அழுதது .

Nov 21அன்று மாலை வயித்துக்குத்து , என யாழ்ப்பாண போதனா வைத்தியசாலைக்குச் சென்றதாகவும் , அந்த வைத்தியசாலைக்கு முன்னெதிரேயுள்ள தனியார் கிளினிக் இல் , பிரசவம் தொடர்பான ஆலோசனைகள் , சிகிச்சைகள் , பரிசோதனைகளைச்செய்த ,
பெண் நோயியல் நிபுணர் சிறிதரன் டொக்டரால் , அறிவுறுத்தப்பட்டமைக்கிணங்க , போதனா வைத்தியசாலையின், அவரது , அலகு 20 இல் , அந்த நாளே சிசேரியன் மூலம் இரண்டு பெண்குழந்தைகளைப்பெற்றெடுத்துக்கொண்டதாகவும் அறிந்துகொண்டேன்.

சனிக்கிழமை காலையிலேயே ,” அம்மா அம்மை நோய்க்குரிய அடையாளங்கள் தென்படுவதாகவும் , தனியார் மருந்துக்கடைகளில் மருந்து வாங்குமாறு எழுதிக்கொடுத்து விட்டு , இது இங்குள்ளவர்களுக்கும் தொற்றிவிடும் , கெதியா வீட்டுக்குப் போங்கோ , அங்கே தான் இதனைப் பராமரிக்க வேண்டும் என்று சொன்னதாக விதுஷாவின் அம்மா சொல்லியழுதார்.

பிள்ளைக்கு பிறசர் நிற்பதாக சொல்லி சோதித்தவர்கள் , தொற்றுநோயைக்காரணம் காட்டி துரிதப்படுத்தி , சனிக்கிழமை மாலை 5 மணியளவில் வீட்டுக்குச்செல்ல பணித்தார்கள்.

பாரம்பரிய முறைகளில் , பிள்ளையைப்பராமரிக்கலாம் என்று நம்பிய போதும், வைத்தியசாலையில் இருந்து வீட்டுக்கு வந்த பின்னர் , பிள்ளைகளுக்கும் தனக்கும் எந்த தொடர்பும் அற்றவள் போல உடல் இயலாத நிலையில் பாலூட்டவோ பிள்ளைகளை பூரிப்போடு அரவணைக்கவோ இயலாத அளவிற்கு , உடல் பலவீனமாக இருக்க , மீள வைத்தியசாலைக்குக்கொண்டு போவதைத் தவிர வழியேதும் தெரியவில்லை என்றார்.

ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை , தொண்டைமானாறு பிரிவுக்கு பொறுப்பான குடும்பநல மாது இன்பரூபி மிஸ் இற்கு , தொலைபேசி அழைப்பை எடுத்து வீட்டிற்கு வந்த விடயத்தைக்கூறிய போதும், நோயின் தன்மை பற்றிக்குறிப்பிட முடியவில்லை அவராவது ஏதும் அறிவுறுத்தியிருப்பார் என விதுஷாவின் தங்கை அழுததுடன் பத்து மாதம் காத்திருந்து , அதிலும் இரட்டைப்பெண் குழந்தைகள் என அறிந்ததும் , அந்தக்குழந்தைகளை ” எப்படி எப்படியெல்லாம் வளர்த்து ஆளாக்குவேன் என கனவு கண்டு , பிள்ளைகளின் துடிப்பைக்கேட்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் , அதைக்கொண்டாடி மகிழ்ந்தாள் , கடைசியில் “பிள்ளைகள் கவனம் ” என்ற ஒரு சொல்லோடு இப்படி ஆகிட்டாளே என புலம்பிக்கொண்டிருந்தாள்.

விதுஷாவின் கணவர் ,
” தனியார் வைத்தியசாலையில், முதல் நான்கு மாதங்களுக்கு இரண்டு மாதத்திற்கு ஒரு முறையும் , ஆறு மாதத்திற்குப் பிறகு ஒவ்வொரு மாதமும், இறுதி இரண்டு மாதமும் கிழமைக்கு ஒரு தடவையும் சிறிதரன் வைத்தியரிடம் பணம் செலுத்தி பராமரிப்புச்செய்த எனக்கு, எப்படித்தெரியும் யாழ் போதனா வைத்தியசாலை நிலைமை.

அப்பவும் கேட்கிறேன் ” டொக்டர் , இரட்டைக்குழந்தைகள் , உங்களை நம்பித்தான் நம்பிக்கையை வைத்திருக்கின்றோம் , நீங்கள் தானே அந்த சீசர் செய்வீர்கள் , எனக்கேட்ட போது
“நீங்கள் போகும் நேரம் யார் நிற்பார்களோ , அவர்கள் தான் அதைச்செய்வார்கள் ” என்ற போதே எனக்குத்தெரியும் . அவர் அதைச் செய்யமாட்டார்” என்று அழுதார்.

என்ன தான் நம்பிக்கை இருந்தாலும் , வைத்தியசாலைக்குள் இருந்த கட்டில்களுக்கு அதிகமாக , அங்கும் இங்குமாக இருந்த கர்ப்பிணிப் பெண்களையும் , குழந்தைகள் பெற்றெடுத்தவர்களையும் பார்க்கவே பயமாகத்தான் இருந்தது.

சிசேரியன் மூலம் குழந்தைகள் பெற்றுக்கொண்ட தாயை , எப்படித்தான் ஈவிரக்கம் இல்லாமல் , துண்டு வெட்டி வீட்டுக்கு அனுப்பினார்களோ தெரியவில்லை. இந்த இரண்டு பச்சை மண்களுக்கும் இந்த நிலைமை வரும் என்று எனக்குத்தெரியாது என புலம்பினார்.

திரும்பவும் தன்னை தொற்றுநோய் எனக்குறிப்பிட்டு , பாரபட்சப்படுத்தி வீட்டுக்கு அனுப்பிய வைத்தியசாலைக்குத் தானோ, அழைத்துச் செல்லப்போகின்றீர்கள் ? எனப்பரிதாபமாகக்கேட்டதால் தானே தனியார் வைத்தியசாலைக்கு பணம் கொடுத்தாலும் பரவாயில்லை, என பருத்தித்துறை றூபின்ஸ் தனியார் வைத்தியசாலைக்கு அழைத்துச்சென்றேன்.

அங்கேயும் , மருந்து தந்ததுடன் , பி.ப 3 .மணிபோல
விசேட வைத்தியர் வருவார் , வாருங்கள் என அனுப்பினார்கள் .
மூன்று மணிக்கு திரும்ப அங்கு சென்ற போது தான் அந்த வைத்தியர் சொன்னார் நீங்கள் பருத்தித்துறை ஆதார வைத்தியசாலைக்கு உடனே செல்லுங்கள் என.

எப்படியோ தங்கியிருந்தே சிகிச்சை பெற வேண்டும் என சொல்லப்பட்டதால் , வீட்டிற்கு வந்து வைத்தியசாலையில் தங்குவதற்கு தேவையான பொருட்களுடன் ஆதார வைத்தியசாலைக்கு 5 மணியளவில் சென்றிருந்தோம்.

சிறுநீரைச் சோதனை செய்து வருமாறு , தனியார் ஆய்வுகூடத்திற்கு அனுப்பினார்கள் . சோதனைகளைச் செய்து வந்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

இரவு 12 மணியிருக்கும் அம்புலன்ஸ் இல் , யாழ்ப்பாண போதனா வைத்தியசாலைக்கு அனுப்பினார்கள். ஒரு வைத்தியர் அந்த வோட்ல , இருந்தார். அவர் யார் யாருடனோ தொலைபேசியில் பேசிக்கொண்டிருக்கின்றாரே தவிர ,ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு கழிந்து , திங்கட்கிழமை 9 மணிக்கே சிகிச்சைகள் ஆரம்பித்திருந்தன

9 மணியளவில் விதுஷாவுடன் நின்ற சகோதரி கார்த்திகாவிடம் , சிறுநீரகம் எல்லாம் கிருமித்தொற்று , உறுப்புக்கள் பழுதடைந்து செல்கின்றன என்றார்கள்.

பின்னர் என்னை அழைத்து , காசு செலவாகும் என்றார்கள் பணம் எவ்வளவானாலும் பரவாயில்லை எப்படியாவது அவரைக் காப்பாற்றுங்கள் என சொன்னேன்.

அங்கிருந்து நொதேண் வைத்தியசாலைக்கு சிறுநீரைச் சோதனை செய்வதற்காக அனுப்பினார்கள் . விழுந்தடித்துச்செல்கின்றேன்.

ஒரு மணித்தியாலத்திற்குப் பின்னர் , நீங்கள் கொண்டு வந்த சிறுநீர் சோதனை ரியூப் மூலம் இங்கு ரெஸ்ட் செய்யமுடியாது என்றார்கள்.

யாழ்ப்பாண போதனா வைத்தியசாலைக்கு அழைப்பெடுத்து தொலைபேசியில் என்ன செய்வதெனக் கேட்டேன். அவர்களும் சம்மதிக்க
முன்னுக்கு விற்கின்ற ரியூப் ஒன்றை வாங்கிக்கொண்டு போய் சிறுநீரை எடுத்து வர விரைந்து மூச்சிரைக்கச்சென்றேன்.

என்னைப்பார்த்து , தம்பி அவசரமில்லை ஆறுதலாக நிதானமாக வாருங்கள் என்றார்கள் அப்போதே நான் புரிந்திருக்க வேண்டும்

திரும்பி வந்த போது , சிசேரியன் உடம்பு எப்படி வலித்திருக்கும் , கவிண்டு படுக்க வைத்திருந்தனர். பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடியாத நான் வெளியில் காத்துக்கொண்டிருக்கின்றேன்.

4.45 மணியளவில் , காப்பாற்ற முடியவில்லை என சிம்பிளாக கையை விரித்தனர் . அழுத குரலில் ஆஸ்பத்திரியே குழம்பிப்போக நான் வெளியே வந்துவிட்டேன் என சொன்னார்.

இரட்டைக்குழந்தைகளை , இரவு கவனித்துக்கொள்ள வேண்டிய பொறுப்பு ஒருபுறம் விதுஷாவைக்காப்பாற்ற முடியவில்லை என்ற ஆதங்கம் ஒருபுறம் வைத்தியசாலையின் பணிப்பாளருக்கு இது தொடர்பில் முறையிட வேண்டும் என கொந்தளித்துக்கொண்டிருந்த
போது பணிப்பாளரை நன்கு தெரிந்தவரும் , விதுஷாவின் கணவனது அத்தான் பணிப்பாளரிடம் முறையிட பணிப்பாளர் சத்தியமூர்த்தி டொக்டர் குழந்தைகளை வைத்திருந்த அலகு 20 இற்குள் வந்திருந்ததாகவும் , அண்ணன் முறையான றொசான் , சகோதரி வினோபா மற்றும் கணவரது தந்தை ஆகியோர் நடந்த சம்பவங்களை ஒன்றுவிடாமல் கூற
” நாளைக்கு காலை நீங்கள் வாருங்கள் , விசாரணை அறிக்கை வந்ததும் மேலதிகமாகப்பேசலாம் பிரசவம் தொடர்பில் 48 நாட்களுக்கிடையில் ஏற்படும் மரணத்தை மறைக்கமுடியாது குழம்ப வேண்டாம் ” என நம்பிக்கை கொடுத்து சமாதானப்படுத்தி அவர்களை வீட்டுக்கு அனுப்பிவைத்திருக்கின்றார்.

யாழ்ப்பாண போதனா வைத்தியசாலை சத்தியமூர்த்தி வைத்தியரது மன எண்ணத்தை நம்பியவாறு விசாரணை அறிக்கைகள் பக்கமும் நீதி மீதும் பாரத்தைப்போட்டுவிட்டு வந்ததாக சொன்னார்கள்.

பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஒற்றை நாளில் எப்படியடி நுரையீரல் , சிறுநீரகம் அப்படி பாதிக்கும் , எந்த நோய் நொடியென்றும் ஆஸ்பத்திரிக்கு போகாதவள் , என்று வினோபா அழுதாள்.

சரி , சரி , அறிக்கை எல்லாவற்றையும் சொல்லும் நீ அழாதே எனத்தேற்றியதுடன் காலையில் அவர்களோடு வைத்தியசாலைக்கு போகின்றேன்.

அங்கு வந்திருந்த மரணவிசாரணை அதிகாரியும் வல்வெட்டித்துறை பொலிஸ் அதிகாரியும் நடந்து கொண்ட விதமும் அணுகுமுறையும் தான் அரசின் கருவிகள் தானே இவர்கள் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் தரப்பையே பயமுறுத்தும் அளவிற்கு இவர்கள் ஏன் செயற்படவிழைகின்றார்கள் என்பது பெரும் குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது.

அரச வாகனங்களும் இலவச சேவைகளும் மக்கள் வரிப்பணங்களில் தங்குதடையின்றி சுற்றித்திரிகின்ற போதும்
ஓட்டோவோ வாகனமோ, சரி செய்து அவர்களை ஏற்றிக்கொண்டு வந்து, எங்களுடைய வேலைகள் முடிந்த பின் பக்குவமாக அனுப்ப வேண்டிய அநாமதேயச்செலவும் அங்கு நிலவுவதையும் கவனித்திருந்தேன்.

மரணத்தை விசாரிக்க வந்தவர் , மரண விசாரணை அதிகாரி சிவராஜா வாக்கு மூலங்களைத் துருவித் துருவிக் கேட்பார் .

எங்களுடைய நியாயமான சந்தேகங்களும் மரணத்திற்கான காரணமும் இன்னும் சில நேரங்களில் தெரிய வரும் என்ற எதிர்பார்ப்பை அவரது முதலாவது கேள்வியே உடைத்துப்போட்டது.

குழந்தைகளைப்பெற்றெடுத்த மனைவியின் பரிதாபச்சாவை நினைத்து ஆறுவதா இரண்டு பெண் குழந்தைகள் தாய்ப்பால் இல்லை தாயின் அரவணைப்பு இல்லை எங்ஙனம் ஒற்றைத்தகப்பனாய் வளர்த்தெடுக்கப்போகின்றேன் என்று அழுத முகமாயும் பொறுப்பு நிறைந்த தகப்பனாயும் நின்று கொண்டிருந்த அவளது கணவனைப் பார்த்து
“உங்களுக்கு இறப்புச்சான்றிதழ் தேவையா ?” என்று இழுத்தார்.

என்ன ஐயா , கேட்கிறீங்க , உங்களை எதற்கு அழைத்துவந்திருக்கின்றோம்
தேவைப்படாத கேள்விகளையா கேட்கப்போறீங்கள் ; என்று கேட்டேன்.

எனது முகம் பார்க்க அவருக்கு விருப்பம் இருக்க வில்லை என்பது தெரிந்தது

” இல்லை, ஒரு வேளை இரண்டாவது திருமணம் செய்வதென்றால், காரணம் தேவையா ” என்று பார்க்கின்றேன் என்றார்.

“விசாரணை என்பது சிக்கலானது எனக்குப்பிரச்சினை இல்லை, எழுதிட்டுப்போடுவன், கோட்ஸ், கேஸ், சாட்சி என அலையணும் “
அவரது பேனாவோ , அவரது டயரியைத்தொடவே இல்லை..
திடீரென எனது பக்கம் திரும்பி, எனது பெயர், தொலைபேசி இலக்கம், என்ன செய்கிறீர்கள் என்பதை எழுதினார்.

சட்டக்கல்லூரி இரண்டாம் வருட மாணவி , வலி கிழக்கு பிரதேச சபையில் கடமையாற்றுகின்றேன் என்றேன்.

வாக்கு மூலத்தை எழுத வைக்க அவருடன் போராடவே எமக்கு அலுத்துப்போனது. களைத்தே போனோம்.

கூட வந்திருந்த வல்வெட்டித்துறை பொலிஸ் அதிகாரி இந்த மரணம் குறித்து சந்தேகப்பட எதுவும் இல்லை ஏனென்றால் இந்த வைத்தியசாலை
” போதனா…… [ ஆ….நெடில் ] வைத்தியசாலை வைத்தியர்களையே [ ஏகாரம் – உயர்வுச்சிறப்பு ] பயிற்றுவிக்கின்ற வைத்தியசாலை வைத்தியத்தவறுகள் கவனயீனம் நடக்க சாத்தியமில்லை என்றும்
“இவர் , பருத்தித்துறை நீதிபதியின் பிரதிநிதியாக வந்திருப்பவர் இந்த விசாரணையில் இவர் தான் பதில் நீதவான் ” அந்தப் பதவியில் உள்ளவரை நீங்கள் கேள்வி கேட்காமல் சொல்வதை கேளுங்கள் என
பாதிக்கப்பட்ட எங்களின் குரல்களையே அடக்க முனைந்துகொண்டிருந்தார்

மரண விசாரணை அதிகாரி பொலிஸ் அதிகாரியைப்பார்த்து நீ்ங்கள் வாக்குமூலத்தை எழுதுங்கோவன் என்றார் .
ஒரு பேனாவின் கிறுக்கல் எத்தனை பவரானது , என நினைத்துக் கொள்கின்றேன் .

திடீரென மரண விசாரணை அதிகாரி , இறந்தவரை அடையாளப்படுத்தவேண்டும் யார் போகப்போகின்றீர்கள் என்றார் கூட இருந்து வாக்கு மூலத்தை பகிர்ந்த எனது சித்தியும் விதுஷாவின் கணவனும்
” ஐயோ அந்த நிலையை மீண்டும் எப்படி பார்ப்போம் ” என்றனர் .

நான் , பொலிஸ் அதிகாரியின் பின் சென்றேன் மரண விசாரணை அதிகாரி வரவே இல்லை. நான் அவளோடு பழகிய வரை எந்த அதட்டல்களையோ , அதிகாரத்தொனியையோ விரும்பாத மென்மையானவள், அவளை நான்கு மாதங்களுக்கு முன்னர் , கணவனோடு பார்த்த தோற்றமும் அவள் சிரித்த முகமும் என்ன எதுவோ செய்ய.. அவளது வெற்று உடல் கிடந்த அறைக்குள் செல்கின்றேன்.

இறந்த அவளது உடல் கிடத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது. ஆளே தெரியாத அளவிற்கு , முகம் மற்றும் வயிற்றுப்பகுதி பூராகவும் , அம்மை நோய்த்தழும்புகள் கறுத்துப்போய்க்கிடந்தது. அவள் தானா என்பதே எனக்கு சந்தேகமாகும் படி அவள் உடல் கிடந்தது.

பொலிஸ் அதிகாரி , என்னைப் பார்த்து முறைத்துக்கொண்டு, ” நீங்க செய்யுங்கோவன் என்ர வேலையை ” என்றார் , அவளது முடியின் நீளம் , அணிந்திருந்த உடை , உயரம் , நீளம் என கேட்டுக் குறித்தார். அங்கிருந்த ஊழியர்கள் என்ன ஐயா எங்களையே கேட்கின்றீர்கள் , கொஞ்சம் கிட்ட வந்து பாருங்கவன் ” என்றார்கள் . அந்த ஊழியரையும் என்னை வெருட்டியது போல வெருட்டி விட்டு , பதிந்துகொண்ட விபரங்களுடன் வந்தமர்ந்தார்.

அதற்கு இடையில் , அவர்களது அணுகுமுறை செயல்களில் அவ்வளவு நம்பிக்கை அற்ற நான் சரி அனுபவம் ஆவது வரட்டுமே என மனதில் நினைக்கிறேன் .

பத்திரகை ரிப்போட்டரும் எங்கள் உறவுமுறையுமான சுலக்சனும் அங்கு வந்திருக்கவே நம்பிக்கை கொஞ்சம் கூடியது.

கொஞ்சம் , இனிமையாகவே , எத்தனை வருடம் ஐயா இந்த சேவையைச்செய்கின்றீ்ர்கள் என்று கேட்டேன் . இப்படி எத்தனை மரணங்களை , இயற்கை மரணமாக ஆக்கியிருப்பார் என்ற கேள்வியே எனக்குள் இருந்தது . அதை அறிந்திருப்பாரோ என்னவோ ,
பருத்தித்துறை , வல்வெட்டித்துறை , மந்திகையை தானே பார்ப்பதாகவும் 15 வருடமாக அந்த சேவையில் இருப்பதாகவும் , ஏன் நல்லாக் கதைக்கிறனோ என்றும் பெருமையாக வேறு கதையளந்தார்.

” இன்று விநாயகர் கதை தானே , நான் தான் கோவிலுக்குச்சென்று புராணம் பாடி ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்பதால் இறந்த உடலை இன்று பார்க்க முடியாதென்று சொன்னார்.

” ஏன் உங்களுக்கு பதிலாட்கள் , இல்லையா ? நீங்கள் தானே மக்கள் சார்பானவர் , உங்களைத்தானே ஐயா , நாங்கள் நம்புகின்றோம் , உங்கள் கடமை உடலைப்பரிசோதிப்பது தானே என்றேன்.

மரண விசாரணை அதிகாரிக்கு தொலைபேசி அழைப்பு வர , கதிரையை விட்டு எழுந்து இன்னும் இரண்டு கேஸ் எனச்சொல்லிக்கொண்டு , தொலைபேசி இலக்கத்தைத் தந்து விட்டு போகின்றார்.
யார் வாங்கி வந்தோ தெரியாது , பொலிஸ் அதிகாரிக்கு , தண்ணீர்ப்போத்தலும் , சோடாவும் வைக்கப்பட்டிருந்தது .அதையும் பார்த்துக்கொள்கின்றேன்.

சட்ட வைத்திய அதிகாரியின் அறைக்குள் அழைக்கப்படுகின்றோம். விபரத்தைக்கேட்டவரிடம் , வைத்தியசாலையின் அணுகுமுறை, விரட்டல், அந்த ஐந்து மணிக்கு, தொற்றுநோய் பரவிடும் என்று, அனுப்பாவிட்டால் இந்த மரணம் நேர்ந்திருக்காது “என கணவன் அழுதழுது சொன்னார்.

“என்னை போதனாவைத்தியசாலைக்கு திரும்ப கூட்டிப்போக வேண்டாம் ” என்று விதுஷா சொல்லாமல் விட்டிருந்தால், வைத்தியசாலையில் அந்த அன்று விடுவிக்காமல் வைத்தியம் செய்திருந்தால் இந்த மரணத்தை தவிர்த்திருக்கலாம், என்ர பிள்ளையைக்காப்பாற்றியிருக்கலாம், இந்த இரண்டு பெண் பிள்ளைகளையும் அம்மா இல்லாமல் எப்படி வளர்த்தெடுக்கப்போகின்றோம் என , விதுஷாவின் அம்மா அழுதுகொண்டிருந்தார்.

வைத்தியசாலை பணிப்பாளருக்கு, கடிதம் மூலம் உங்கள் கோரிக்கையை முன்வையுங்கள்.

மரணம் எவ்வாறு நிகழ்ந்தது எனச்சோதிக்கலாம் .அது தான் எனது கடமை என்றார்.

சட்ட வைத்திய அதிகாரியினது அணுகுமுறை, வேண்டுமென்றால் மக்களை, ஆசுவாசப்படுத்தலாம் , நிறுவனத்தைப்பாதுகாக்கத்தானே அவர்கள் விரும்பிக்கொள்வார்கள், என்ற அறிவும் அனுபவமும் இருந்தாலும், யாரிடம் இதனை முறையிடுவது, “சரி அறிக்கையைப்பார்ப்போம்” எனக் காத்திருக்கின்றோம்.

அதன் பிறகு தான் என்ன நினைத்தாரோ தெரியாது, வாக்கு மூலங்களைப்பொலிஸ் அதிகாரி எழுதிக்கொண்டிருக்கின்றார் .
எனது வாக்குமூலம் எடுக்கும் போது ” ஏன் என்னை இரண்டாவது முறையாக வாக்குமூலம் கேட்கின்றீர்கள் , என்ற போது , சுலக்சன் , இது நீதிமன்றத்திற்கு அனுப்ப எனச்சொல்லிக்கொண்டார்.

ஓரிரு மணித்தியாலம் இருக்கும் சட்ட வைத்திய அதிகாரி, பொலிஸ் அதிகாரியை அழைக்க, நாங்களும் சென்றோம்,
” எங்களுக்கு சந்தேகம் எதுவும் இல்லை சோதனைக்காக சில சாம்பிள்கள் கொழும்புக்கு அனுப்பப்படுகின்றது இரண்டு கிழமையின் பின்னர் அறிக்கை வரும் ” என்றார்.

கூட நின்ற உறவினர் , அப்போது உடல் மீளச் சோதனை செய்யவேண்டி வருமா எனக்கேட்ட போது , தலையைக் கவிழ்ந்த வாறே நிமிர்ந்தே பார்க்க முடியாத சட்ட வைத்திய அதிகாரி , ” தேவையான எல்லா சாம்பிள்களும் எடுத்துவிட்டோம் , சைவமா ? கிறிஸ்தவமா ? உங்கள் முறைக்கேற்ப எதுவானாலும் செய்துகொள்ளுங்கள் , இரண்டு கிழமைக்குப்பின்னர் அறிக்கை தருவோம் ” என்றார்.

பத்திரிகை நிரூபர் என்பதால் , சுலக்சன் எத்தனையோ, இந்த மாதிரியான சம்பவங்களைப் பார்த்திருக்கக்கூடும் என்ற நம்பிக்கையில் , ” இப்போதய அறிக்கையைத் தரமாட்டார்களா “என்று கேட்கிறேன்.

கொழும்பிற்கு அனுப்பியிருக்கின்றார்கள் , இறந்த உடலை நாங்கள் , தாமதிக்காமல் நாங்கள் கொண்டுசெல்லவேண்டும், என்று சொல்லி எங்களை அனுப்பிவைக்க, வாகனம் இல்லாத பொலிஸ் அதிகாரியும் எங்களுடன் ஓட்டோவில் வந்ததுடன், வீட்டுக்கு வந்து , வீட்டை பக்கத்து வீடுகளை படம் வரைந்து கொண்டு சென்றார்.

மக்களது வரிப்பணத்திலே சம்பளம் பெறுகின்ற ஒரு சில ஊழியர்களின் தவறுகளால், செய்ய வேண்டிய கடமைகளைச்செய்யத் தவறுவதால், எத்தனை பேருக்கு, தத்தமது பொறுப்புக்களைத்தட்டிக்கழித்து சமாளிக்க வேண்டிய சங்கடம் ஏற்படுகின்றது.

பிரதேசங்கள் தோறும் பிரதேச வைத்தியசாலைகளை நிறுவி , முறையான வளங்களையும், முறையான கண்காணிப்புக்களையும் செய்துவந்தால் இத்தகைய அநியாயமான ஆட்கொலைகளைத்தடுத்து நிறுத்த வாய்ப்பிருக்கின்றதா ? இல்லையா ?

அம்மை நோய் ஏற்பட்டதா இல்லையா , எப்படி ஏற்பட்டது என்பதா பிரச்சினை , தாய் சேயை பராமரிப்பு தொடர்பில் உதாசீனமாகச்செயற்பட்டு , டொக்டர் சிறிதரன் அவர்களின் 20 ஆம் அலகில் அந்நேரம் இருந்தவரும் , பராமரித்தவருமான அந்த வைத்தியர் எங்ஙனம் தன்னிச்சையாக அந்தப்பச்சிளம்குழந்தைகளின் தாயை, அதுவும் மாலை ஐந்து மணிக்கு விடுதியிலிருந்து [ WARD ] விரட்டாத குறையாகக் கலைக்க வேண்டும் ???

தம்மால் பராமரிக்க முடியாதென உள்நோக்கத்துடன் அனுப்பப்பட்டிருக்கும் அந்த வைத்தியருக்கு எதிராக ஏன் சட்ட நடவடிக்கை எடுக்கக்கூடாது ????

தனியார் வைத்தியசாலையில், பார்த்துப் பார்த்து பணம் கறந்து, சிகிச்சை செய்த வைத்தியர் சிறிதரன் , இலவச வைத்தியசாலைக்கு அனுப்பியதும் தன் கடமை முடிந்தது என விலகிநிற்பது சரியானது தானா ????

அந்த சிசுக்களின் ஆரோக்கியம் குறித்து கரிசனை எடுக்கப்போவது யார் ???
இத்தகைய மர்மமான முறைகளில் வெளிவராது, மரண சான்றிதழ்களும் பொய்த்துப்போய்க்கிடக்கும் எத்தனை மருத்துவக்கொலைகள் கிடப்பில் கிடக்கின்றனவோ ????

மக்கள் ஒவ்வொருவரும் , குரல் எழுப்பாது மௌனமாகிப்போய் ,பயம் பயம் என விலகி நின்றால், பேச வேண்டிய தருணங்களில் பேசுவது யார் ????
அரச வைத்தியசாலைகள் , அரச நிறுவனங்கள் , மக்களுக்காகவே அன்றி , அதில் அதிகாரம் செய்யும் அதிகாரிகளுக்கானதல்ல.

இந்த நிலைமை நாளையும் , யாரோ ஒரு அப்பாவிப்பொதுமகனையே தாக்கப்போகின்றது என்பதை உணர்ந்துகொள்ள முன்வாருங்கள்.

” யாரையும் தொந்தரவு செய்யாத எழுத்து எதற்கு _ அருந்ததிராய் ‘