(சாகரன்)
என்னைப் மிகவும் கவர்ந்த நிவாரணப் பணிகளில் முஸ்லீம் மக்கள் தம்மை மீண்டும் (இந்துவத்துவா) மக்களுடன் இணைந்துகொள்ள தமது சகோதரத்துவத்தை தொடர்ச்சியாக எடுத்துக்காட்டிய மனிதாபிமானச் செயற்பாடுகள். தமது எத்தனையோ செயற்பாடுகளினால் நாமும் இந்தியர்கள் என்பதை நிரூபிக்க முயன்ற முஸ்லீம்மக்களின் மன உணர்வுகளை மன உழைச்சல்களை என்னால் புரியக் கூடியதாக இருந்தது. 1980 களில் சென்னையின் திருவல்லிக்கேணிப் பகுதியில் தம்மை முஸலீம் என்று பிரகடனப்படுத்தாத வரைக்கும் தமிழர் – முஸ்லீம்கள் என்று பிரித்து அறிய முடியாக வெளிப்பாடுகள் முஸ்லீம் தமிழ் மக்களுக்கிடையே இருந்தது. இது அத்வானின் பாதயாத்திரையும் பாபர் மசூதி இடிப்புடனும் இந்தியாவில் இல்லாமல் செய்யப்பட்டது. இந்துவத்துவா வெறியர்கள் இதனை செவ்வனவே செய்தும் இன்றும் வருகின்றனர் விநாயகர் சதுர்ச்சி அன்று திட்மிட்ட கலவரங்களை ஏற்படுத்தி தமிழ் முஸ்லீம்களுக்கு இடையில் பிளவுகளை ஏற்படுத்திவருகின்றனர். மழை வெள்ளத்தில் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கான மனிதாபினமான செயற்பாடடில் எனக்கு கடவுளில் நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும் முஸ்லீம் சகோதரர்கள் வணங்கும் அல்லாவை நான் ஒவ்வொரு முஸ்லீமிடமும் கண்டேன்.
(“மழை வெள்ளத்தில்….! மக்கள் வெள்ளம்……..!!” தொடர்ந்து வாசிக்க…)